Recensies

Over het gedicht ‘De essentie’

“Onze jury koos als beste van de bijna 300 inzendingen voor een gedicht dat even sterk voortgaat en eindigt als dat het begint. ‘Ik herinner me plaatsen waar ik nooit ben geweest’ is een openingszin die zowel qua toon als zeggingskracht als inhoudelijk aan Baudelaire doet denken, en het is ook een baudelairiaans, romantisch levensgevoel dat consequent spreekt uit haast elke regel die erop volgt. Daarnaast zorgen tussenzinnetjes als ‘maar let op, vergis je niet in mij’ en het contrast tussen bijvoorbeeld enerzijds de ‘Roomse vrouwen’ en anderzijds ‘mijn meisje uit Koksijde’ voor een glimlach om de lezersmond. De schrijver slaagt erin zijn relativeringsvermogen en humor succesvol te combineren met een geloofwaardige evocatie van wanhoop en gemis, en dat levert zowaar een slotsom op die kan worden gelezen als een ode, niet enkel aan de fantasie, maar evengoed aan de poëzie en bij uitbreiding de literatuur: ‘wie nooit verdampt, komt niet verder dan wat tastbaar is’. Prachtig.”

(Christophe Vekeman)

 

Over het kortverhaal ‘IJsberen in Knokke’

"De titel schept een zekere verwachting, een verwachting die na het lezen van de eerste zin als door een vloedgolf weggespoeld wordt. Toch besef je aan het einde van dit korte stukje dat de titel de essentie van het verhaal totaal vatte. Daar hou ik van, van het zacht en teder rammelen met de voeten van de lezer, van de taalspelletjes en de beelden die in deze tekst regelmatig te vinden zijn. Gino Dekeyzer tast grenzen af. Net wanneer je begint te vrezen dat hij op een cliché afstevent, word je genadeloos afgestraft voor deze assumptie.

Een voorbeeld hiervan is ‘Een vlieger worstelt met de wind, een labrador molesteert een rubberen bal…’ Deze zin ontlokte me een glimlach omdat de auteur me zo zacht met de voeten op de grond wist te zetten. Ook kostte het me geen enkele moeite om het tafereel voor me te zien, in alle eenvoud met een subtiele onderliggende complexiteit. De treffende beelden en rake zinnen worden je niet opgedrongen, ze sluipen op kousenvoeten je brein binnen. ‘Elke stap brengt me dichter bij dat wat ik vrees. Een ongedurig hart. Een lege hand’. Ik ben ervan overtuigd dat deze woorden zich nog dagen in mijn hoofd zullen nestelen.

Een criticaster zou kunnen opperen dat er wat te gul met metaforen is gestrooid en dat de zandkorrels wat overdadig bleven kleven. Ook ik maakte me misschien, heel even, zorgen in de tweede alinea wanneer de ogenschijnlijk geknutselde schoonheid van de taal zijn voeling met het werkelijke dreigde te verliezen, maar toen deed hij het weer. Gino Dekeyzer zette het verhaal neer met een zin die me deed glimlachen om de relativering en de echtheid en deed zuchten om de kracht van zijn eenvoud. ‘Waar zijn die verdomde meeuwen als je ze nodig hebt'."

(Ellen Verstrepen)

 

Over het kortverhaal ‘Zoveel mogelijk delen’

“Dit kortverhaal heeft mij van meet af aan mee. Reeds bij de eerste zin voel ik tristesse en wordt heel duidelijk een beeld geschetst over het hoofdpersonage. Dat hij ouder is dan de meeste omstaanders kan meerdere verklaringen hebben. Maar is hij dáárvoor onwennig ? Dat hij ‘op de parking van een supermarkt staat aan de rand van een kudde jonge knapen’ doet mij vermoeden dat het om een eenzaam iemand gaat. Bingo, enkele zinnen verder blijk ik gelijk te krijgen.

Dit verhaal over eenzame mensen krijgt echter heel plots een goed gevonden en zeer onverwachte wending. Hier wil ik niet op ingaan om het plezier van het ontdekken van die wending niet te verbrodden.

‘Het begint zachtjes te regenen.’, is de laatste zin. Grijze parkings en anonieme winkelcentra op een druilerige dag. Ik vraag mij af of het ook niet begint te regenen in de harten van de personages, ik vraag mij af of de regen hen dichter bij elkaar gaat brengen. Het is goed wanneer een kortverhaal langer duurt dan zijn effectieve leestijd.”

(Onno van Gelder Jr.)

 

Over Six Word Story: “Nee, de verjaardagstaart hoeft niet gesneden”

“Het verhaal begint stellig, met een weigering, gaat verder met een normaal gezien vrolijk gegeven, een verjaardagstaart, waar iets mee aan de hand blijkt. Het zet me aan tot mijmeren over verschillende tragikomische situaties, waarbij ik het niet kan nalaten af en toe te grinniken.”

(Carmien Michels)

​

Prijsuitreiking Publieksprijs Baarnse Literatuurprijs 2017 (video)

https://www.youtube.com/watch?v=8JdN05PeZrM

​